Στην πράξη όμως όταν ένας πολιτικός φέρει ευθύνη, η δικαιοσύνη που μπορεί να τον κρίνει είναι μια δικαιοσύνη που δεν δικάζει βουλευτές. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνο θεσμικό, είναι βαθύτατα πολιτικό και αγγίζει την ίδια την αξιοπιστία του συστήματος.
Το μόνο "όπλο" που φαίνεται να διαθέτει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των αγροτών είναι να στρέψει την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον τους. Και αυτό επιχειρείται με τον γνωστό τρόπο. Το κλείσιμο των δρόμων που δημιουργεί κοινωνικούς αυτοματισμούς και φέρνει αντιμέτωπους τους πολίτες μεταξύ τους αντί με όσους πραγματικά λαμβάνουν τις αποφάσεις.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση επιμένει στη διαχρονική τακτική της. Δηλώνει βέβαιη ότι αν βρισκόταν στην εξουσία τα προβλήματα δεν θα είχαν γιγαντωθεί και οι λύσεις θα είχαν δοθεί εγκαίρως. Μόνο που πλέον ο αγρότης, και γενικότερα ο περισσότερος κόσμος, δεν πείθεται τόσο εύκολα. Τα προβλήματα έχουν συσσωρευτεί, τα μέτρα που πάρθηκαν εδώ και δεκαετίες ήταν αποσπασματικά ενώ οι λύσεις που προτείνονται σήμερα εξακολουθούν να μοιάζουν ημίμετρα.
Και αυτό δεν αφορά μόνο την αγροτιά. Η συσσώρευση αδιεξόδων είναι οριζόντια. Σε όλους τους κλάδους, σε όλα τα επαγγέλματα, στην καθημερινότητα κάθε πολίτη. Η δυσφορία δεν γεννήθηκε χθες, απλώς σήμερα δεν κρύβεται πια.
Ο κόσμος ζητά λύσεις. Όχι γενικόλογες εξαγγελίες, όχι αποσπασματικά επιδόματα, όχι μεταφορά ευθυνών. Ζητά πραγματικές τομές, ουσιαστικές πολιτικές και ένα κράτος που δεν θα λειτουργεί μόνο υπό την πίεση των κινητοποιήσεων.
Και τις ζητά χθες.
Καργιώτης Ν.